Νίκο μου, αν δεν έχεις διαβάσει ακόμα το ''Βιβλίο της Ανησυχίας'' του Πεσσόα σου συνιστώ να το κάνεις, αν ενδιαφέρεσαι βέβαια. Θα βρεις πολλά οικεία σημεία, έναν τρόπο σκέψης που σου πάει.
Ο Πεσσόα επινοεί, υποδύεται και δίνει υπόσταση σε πάρα πολλούς ημι-ετερώνυμους χαρακτήρες στο συνολικό έργο του που ο ίδιος ονομάζει δίδυμους ίσκιους του.
''Από τότε που με γνωρίζω ως κάποιον που αποκαλώ εαυτό μου, θυμάμαι ότι είχα με ακρίβεια στο μυαλό μου τη μορφή, τις κινήσεις, τον χαρακτήρα και την ιστορία πολλών μη πραγματικών προσώπων, που ήταν για μένα τόσο ορατά και δικά μου σαν τα αντικείμενα που αποτελούν αυτό που αποκαλούμε - καταχρηστικά ίσως - πραγματική ζωή. Δεν ξέρω, βεβαίως, αν δεν υπήρξαν πραγματικά ή αν αυτός που δεν υπάρχει είμαι εγώ!
Πάντως κατασκεύασα πολλούς φίλους και απλούς μου γνώριμους οι οποίοι μπορεί να μην υπήρξαν ποτέ αλλά που ακόμα και σήμερα ακούω, αισθάνομαι, βλέπω.
Επαναλαμβάνω: ακούω, αισθάνομαι, βλέπω.
Και τους νοσταλγώ!''