Ελεύθεροι Κατακτημένοι

[KostasD33]

Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με:

Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.

Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλύνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων κι ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει.

Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.

Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;

Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.

Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα.

Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο!

Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;

Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας, που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»;

Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.

Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι Ελληνική, όμως, πόσο λίγο Κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο Ελληνική είναι η Ελλάδα!

Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ’ έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;

Όταν κλαίγαμε το ’74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω...

Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ’ αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δε ζει καλά, κανείς δε ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι».

Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ’ ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.

Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Κι όσοι πιστεύουν πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε, να μην ξεχνούν πως, όποιο κομμάτι μας έμεινε απροστάτευτο, ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.

Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει “plan B”. Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς “Όχι”. Έστω και για μια στιγμή. Ένα “Όχι” καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας “Ναι”.

Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.

Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.

[align=right]Του Αλκίνοου Ιωαννίδη[/align]

[papadia]

+1

      . ΓΝΩΜΕΣ  απο το

        ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

        ενα απο τα καλυτερα κ ουσιαστικοτερα αρθρα

        που εχω διαβασει τωρα τελευταια

        επι της ουσιας... για την ουσια....

[larus audouinii]

Από τον ιστότοπο της Κρυσταλίας Πατούλη. Όαση. Στην ίδια είχε δώσει και την συνέντευξη πιο πάνω. http://afigisizois.wordpress.com
Τώρα που βρήκα χρόνο, διαβάζω και μεταφέρω.

Δεν έχει ανάγκη αυτή τη στιγμή η κοινωνία μας από στείρο και τυφλό μίσος. Έχει ανάγκη από ανθρώπους που μέσα από συλλογικότητες θα μπορέσουν να προσφέρουν» ο συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής Αλκίνοος Ιωαννίδης, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη με αφορμή την Πατρίδα*, συμμετέχοντας στον δημόσιο διάλογο του tvxs.

Κρ. Πατ.Πώς έχεις βιώσει την σημερινή ελληνική κρίση; Πώς την έχεις αντιληφθεί, δηλαδή, με τη δική σου ματιά;

Αλκ.Ι.]Δεχτήκαμε τόσα πράγματα όλα αυτά τα χρόνια, τα οποία δεν μας άγγιζαν, ίσως, ή –έστω- νομίζαμε ότι δεν μας άγγιζαν προσωπικά. Επιτρέπαμε, για παράδειγμα, στις πόλεις μας, να μην είναι φιλικές προς τα άτομα με αναπηρία, ή επιτρέπαμε στους εαυτούς μας και στους φίλους μας να ζουν χωρίς να νοιάζονται ουσιαστικά και έμπρακτα για τον διπλανό. Δεχόμαστε όλοι, δεκατρία χρόνια μετά τον σεισμό του ’99, τα ορφανά παιδιά του Χατζηκυριάκειου να ζουν σε κοντέινερ, αφού οι ζημιές στο κτήριο δεν έχουν ακόμη επισκευαστεί. Μα, ποιο μέλλον αξίζει σε μια κοινωνία που έχει τα ορφανά παιδιά της σε κοντέινερ;[/b]

Δεν ήταν καλά τα χρόνια που πέρασαν, κι ας μιλούν κάποιοι για τις «καλές εποχές». Ακόμα κι αν για κάποιους ήταν καλές όμως, δεν προετοιμαστήκαμε ούτε πνευματικά, ούτε πρακτικά, για τους δύσκολους καιρούς, που πάντοτε μπορούν να προκύψουν.

Υπήρχε φτώχεια γύρω και μέσα μας, από την οποία είχαμε πάψει να συγκινούμαστε. Όσοι δεν ήμασταν φτωχοί, όσοι καλύπταμε κουτσά-στραβά τις πραγματικές ή υπερβολικές μας ανάγκες, δεν δίναμε δεκάρα για τον διπλανό.

    Με άλλα λόγια, δεν ένιωσα ποτέ πως ζω σε μια χώρα που υπόσχεται κάτι καλό. Νομίζω ότι πολλοί αναμέναμε ότι θα έρχονταν εποχές, όπου θα μας σκέπαζε το πέπλο αυτής της σημερινής μιζέριας. Και είναι κρίμα να κινητοποιούμαστε – όσο κινητοποιούμαστε, έστω αυτό το λίγο - μόνο αφότου έχει αγγίξει αυτή η υπόθεση το πορτοφόλι μας.


Κρ. Πατ. Οι βασικότερες αιτίες που μας έφεραν στην σημερινή κατάσταση, ποιές είναι νομίζεις;
 
Αλκ.Ι.]Υπάρχει ευθύνη, πιστεύεις, στη μεριά του θύματος;[/color]
 
Αλκ.Ι.: Βέβαια υπάρχει ευθύνη. Κατ’ αρχήν, ευθύνη υπάρχει στο ότι ανεχτήκαμε αυτού του είδους την πολιτική τόσα χρόνια.

Δηλαδή, αν είμαστε άβουλα όντα, τα οποία δεν έχουν καμία δύναμη και δεν μπορούν να καθορίσουν στο παραμικρό τις εξελίξεις, τότε ας το πάρουμε απόφαση κι ας ζήσουμε σαν δούλοι. Αλλά, αν δεν το δεχόμαστε αυτό, τότε σίγουρα έχουμε ευθύνη για όσα έχουν συμβεί.

Κρ. Πατ. Με λίγα λόγια, δηλαδή, ο κάθε πολίτης δεν είναι μόνο για να πηγαίνει να ψηφίζει κάθε τέσσερα χρόνια;

Ξέρεις, αυτό δεν είναι δημοκρατία, ακριβώς… Δημοκρατία είναι το να συμμετέχεις στα κοινά, κι αυτό να είναι μια σταθερή και αδιαπραγμάτευτη λειτουργία της ζωής.

Να μπορείς να αυτό-οργανώνεσαι, να συμμετέχεις σε δράσεις, να έχεις ιδέες οι οποίες να μπορούν να εφαρμόζονται μέσα από μια διαδικασία συλλογική, να μπορείς να δεχτείς τη διαφορετικότητα του άλλου και να την αξιοποιήσεις, να καταφέρεις να συνεργαστείς με αυτόν που έχει άλλη άποψη από τη δική σου, να συνεννοηθείς με τον φίλο, με τον γείτονά σου, με τη γυναίκα σου, με τα παιδιά σου.
    Στο τέλος να μπορείς να συνεννοηθείς με τον εαυτό σου… Κάτι που δεν είναι καθόλου αυτονόητο στις εποχές που ζούμε. Όλα αυτά είναι δημοκρατία. Δεν είναι η μεγάλη «χάρη» που μας κάνουν, να ψηφίζουμε κάθε τέσσερα χρόνια.

 Κρ. Πατ. Και ίσως το θεωρούν και κάποιοι, τρομερό γεγονός, το ότι ψηφίζουν κάθε τέσσερα χρόνια;
 
Αλκ.Ι.]Ποιό θεωρείς το σημαντικότερο πρόβλημα, σήμερα, στην Ελλάδα;
 [/color]
Αλκ.Ι.: Η έλλειψη πολιτισμού. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Διότι, ακόμα και αν μας ρουφήξουν το αίμα, αν υπάρχει κάποια ελπίδα, μέσα σε όλη αυτή την ιστορία, δεν έρχεται ούτε από την πολιτική, ούτε από τους οικονομολόγους, ούτε από τους τραπεζίτες.

Αντίθετα, έρχεται από το επίπεδο του πολιτισμού των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτόν τον τόπο. Γιατί, ακόμα και αν πάμε οικονομικά καλύτερα, για λόγους που δεν μπορώ να φανταστώ, τι νόημα θα έχει, αν παραμείνουμε πνευματικά στο επίπεδο των εποχών που μας έφεραν ως εδώ;

    Κοιτούσαμε, χρόνια, υποτιμητικά τους ανατολικο-ευρωπαίους «υπηρέτες», κι ας ήξεραν εκατό ποιήματα επ’ έξω, κι ας είχαμε εμείς να διαβάσουμε ποίημα από το σχολείο.

Αυτό το πνευματικό επίπεδο, που μεταφράζεται σε ποιότητα σκέψης, πράξης και ζωής, που καθορίζει την ηθική και την αισθητική, που γίνεται πολιτικό με την πιο καθαρή έννοια της λέξης, κατάφεραν οι υπεύθυνοι, εδώ και δεκαετίες, να το κατεβάσουν πάρα πολύ. Και όταν λέω «υπεύθυνοι», δεν εννοώ μόνο τους Υπουργούς Παιδείας.

    Εννοώ και εμάς τους καλλιτέχνες, και αυτούς που ονομάζουμε «πνευματικούς ανθρώπους» και τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις και τα περιοδικά. Εννοώ, όλους τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι ασχολούνται με αυτό που ονομάζουμε «πολιτισμό», είτε κάνουμε πράγματι πολισμό είτε νομίζουμε ότι κάνουμε. Και, μαζί, φταίει και η πλειοψηφία του «κοινού». Όλοι, έχουμε την ευθύνη μας σ’ αυτό.


Πατούλη Έλλειψη πολιτισμού δεν είναι το ότι η πλειοψηφία ενδιαφερόταν τόσα χρόνια κυρίως για το προσωπικό τους συμφέρον;
 
Αλκ.Ι.]Μα, νομίζουμε πως το προσωπικό μας συμφέρον είναι να περνάμε καλύτερα από τον γείτονα.

    Το γεγονός ότι δεν μας απασχολεί ο άνθρωπος που πεινά δίπλα μας, και μας απασχολεί η πείνα μόνον όταν φτάσουμε να πεινάμε οι ίδιοι, ή το γεγονός ότι ανεχόμαστε ένα κράτος-δολοφόνο, που αφήνει τη γιαγιά να πεθάνει αβοήθητη, ενώ πλήρωνε τόσα χρόνια τους φόρους και την ασφάλειά της, ή το γεγονός που ανέφερα πριν, δηλαδή τα άτομα με αναπηρία, που δεν μπορούν να πάνε ούτε για έναν καφέ, πόσο μάλλον να εργαστούν.

Πηγαίνω στο εξωτερικό πολύ συχνά, είτε στην Ευρώπη, είτε στην Αμερική, και παρατηρώ άτομα σε καροτσάκι να κυκλοφορούν στο δρόμο, και καμιά φορά ξεχνιέμαι και λέω «Τί έγινε; Έπαθαν όλοι ατύχημα, εδώ;». Και μετά θυμάμαι ότι απλά, εκεί μπορούν να κυκλοφορήσουν[/b]…

Πατούλη Και πώς πιστεύεις ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη σημερινή κατάσταση; Πιστεύεις π.χ. ότι είμαστε εκτός ελέγχου;
 
Αλκ.Ι.]Δεν θεωρώ, δηλαδή, ότι μαγικά, π.χ. σε δύο χρόνια, όλα θα γίνουν καλύτερα, κι ότι ο κάθε άνθρωπος που σήμερα έχει οργή και βία μέσα του και είναι έτοιμος να την διοχετεύσει οπουδήποτε, ή να μισήσει οτιδήποτε του λένε πως αξίζει να μισηθεί, σε δύο χρόνια θα είναι ένας δημιουργικός άνθρωπος, που θα προχωράει πνευματικά και θα αναπτύσσεται.

Δεν νομίζω, δηλαδή, ότι η ανάκαμψη θα έρθει τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα. Δυστυχώς.
[/b]
....


Δεν έχει ανάγκη αυτή τη στιγμή η κοινωνία μας από στείρο και τυφλό μίσος. Έχει ανάγκη από ανθρώπους που μέσα από συλλογικότητες θα μπορέσουν να προσφέρουν.

Και επειδή βλέπω ό,τι υπάρχει μεγάλη ανάγκη έκφρασης, σήμερα, αυτή η έκφραση δεν θα έρθει ορλιάζοντας συνθήματα μέσα από τα τραγούδια. Θεωρώ μεγάλο επαναστάτη, για παράδειγμα, τον Χατζιδάκι. Κι ας λένε πως ήταν δεξιός, δεν πα’ νάταν ότι ήθελε; Δε με ενδιαφέρει καθόλου. Το γεγονός ότι έδωσε τόση ομορφιά στον κόσμο, έδωσε πρόσωπο και σχήμα σε εποχές άσχημες και μας βοήθησε να γίνουμε καλύτεροι, είναι η πιο επαναστατική πράξη που μπορεί να κάνει κανείς.


Δεν χρειαζόταν να γράψει εμφανώς «πολιτικά» τραγούδια. Όπως και ο Γκάτσος, με τον οποίο κυρίως συνεργάστηκε. Αν καθίσεις να διαβάσεις τους στίχους του θα δεις έναν πολύ ευαισθητοποιημένο, γύρω από τα κοινωνικά θέματα, άνθρωπο.

Υπήρξαν κάποιοι που δεν εκμεταλλεύτηκαν ποτέ τα πιστεύω τους μέσα από το έργο τους. Από την άλλη βέβαια, δεν πλήρωσαν και το τίμημα, όπως κάποιοι φανερά στρατευμένοι. Όμως, νοιάστηκαν βαθιά την τέχνη τους και τον άνθρωπο. Τα υπηρέτησαν και τα δύο, κάνοντας πάρα πολύ καλά τη δουλειά τους. Κι αυτό, νομίζω, είναι αρκετό.

 Πατρίδα τί είναι για σένα;
 
Αλκ.Ι.: Η νοσταλγία. Αυτό είναι.


Όταν (ξανα)γράφει ο Αλκίνοος.
Είναι αδύνατον να διαβάσεις και να κάνεις κοπυ πειστ. Η συνέχεια, όλο το κείμενο στην σελίδα του tvxs.

[tziger]

Όλες αυτές τις μέρες διάβασα απίστευτες ανοησίες για το θέμα της Κύπρου από ανθρώπους που οριακά γνωρίζουν αν η Λευκωσία έχει θάλασσα. Σχολιάζει ο Σταύρος Κοντακτσής.
Αυτό φυσικά δεν τους εμπόδιζε να γράφουν εδώ περισπούδαστες αναλύσεις λες και κατανοούν έστω και στο ελάχιστο ούτε τα πολιτικοοικονομικά δεδομένα της υπόθεσης (τα οποία εγώ αρνούμαι να δηλώσω πως κατανοώ πλήρως απλά διαβάζω τις πληροφορίες όπως όλοι) αλλά κυρίως δεν έχουν εικόνα του τρόπου ζωής της Κύπρου και των ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών που απέκτησαν οι Κύπριοι με τα χρόνια.

Προσωπικά πέρα από την καταγωγή μου - εκ της μητρός μου και έχω βγάλει το Λύκειο στο νησί - έχω πολύ στενούς φίλους και συνεργάτες εκεί. Δραστηριοποιούμαι εδώ και 2 χρόνια επαγγελματικά στη Κύπρο με αποτέλεσμα να έχω περάσει πάνω από 150 μέρες στο νησί την τελευταία διετία ζώντας την επαγγελματική και προσωπική καθημερινότητα. Αν χωράει κάτι σε ανάλυση είναι πως στη Κύπρο είχαν "βαρύνει" υπερβολικά από το πολύ χρήμα και την ευμάρεια.

Έβλεπαν την καταστροφή να έρχεται εδώ και δύο χρόνια και δεν έκαναν τίποτα για αυτό. Έλεγαν "κουμπάρε εμείς δεν έχουμε ανάγκη δεν είμαστε σαν εσάς τους καλαμαράδες. Ο Κύπριος είναι δουλευταράς και άξιος και έχουμε και τους Ρώσους που ρίχνουν λεφτά. Θα έρθουν και οι Κινέζοι θα φύγει και ο Χριστόφιας και όλα καλά" Μάταια τους έλεγα πως και εμείς το 2009 και το 2010 τα ίδια λέγαμε.

Αλλά είναι δύσκολο να βγάλεις από το μικρόκοσμο του κάποιον που ξέχασε πως έφτασε εκεί. Πολλοί λίγοι έβλεπαν πέρα από το εκκεντρικό lifestyle με τις 100.000 οικιακές βοηθούς, τα ακριβά αυτοκίνητα που πρακτικά είχαν εξαφανίσει τα μεσαία από την αγορά και τα σε βαθμό γελοιότητας glamour μαγαζιά που σερβίρανε μαζί με το ποτό sushi αντί για φιστίκια.

Θυμάμαι τις μέρες του '11 που ζούσα την υπόθεση με την αποχώρηση του ΓΑΠ και την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Παπαδήμο τους Κυπρίους να μου λένε με μία φωνή: "Μα καλά είστε ηλίθιοι; Γιατί αντιδράτε πρέπει να τους αφήσετε να σας σώσουν. Θα πτωχεύσει η Ελλάδα με αυτά που κάνετε. Γιατί δεν καταλαβαίνει ο κόσμος και αντιδρά;".

Τα θυμήθηκα την Τετάρτη και την Πέμπτη που τους είδα να πανηγυρίζουν ακόμα το ΟΧΙ στην αρχή και να κομπορρημονούν στα κανάλια για την "μαγκιά του Κυπρίου που έτριξε τα δόντια στην Μέρκελ και στον ¨σακάτη" (ναι έτσι τον αποκαλούν και αυτοί)". Τα θυμήθηκα δυστυχώς και την Πέμπτη όταν είδα τις ουρές στα ATM της Λαϊκής και άκουσα τους ίδιους που την Τετάρτη έλεγαν για το μάγκικο ΟΧΙ να μου λένε: "Καλά μαλ***ς είναι; Γιατί είπαμε ΟΧΙ. Να σωθούμε πρέπει".

Τα θυμήθηκα όταν μου έλεγαν να "τα πουλήσουμε όλα στους Ρώσους να σωθούμε" θαρρείς και είναι σε ζυγαριά η προσωρινή ένταξη σε μνημόνιο με την οριστική παραχώρηση εδαφών για βάσεις και η οριστική παραχώρηση του Φυσικού Αερίου για να συντηρηθεί ένα μοντέλο που απέτυχε. Τα θυμήθηκα όταν άκουσα τα γελοία επιχειρήματα του στυλ "Γιατί δεν τους ενοχλεί το Λουξεμβούργο και η Μάλτα;" αγνοώντας πως αυτές οι δύο χώρες δεν έχουν πτωχεύσει.

Τώρα λοιπόν που ο κύβος ερρίφθη και η Κύπρος διαπίστωσε την οδυνηρή αλήθεια που αρνιόταν να δει κατάματα επί 2+ χρόνια θα πρέπει όλοι να αντιληφθούμε πως όπως και στην δική μας περίπτωση το μοναδικό πράγμα που μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα είναι η αλλαγή νοοτροπίας συνολικά, η προσπάθεια για αυτοβελτίωση και η επιστροφή σε αυτά που μας επέτρεψαν να δημιουργήσουμε τα όσα απολαύσαμε για λίγο καιρό αλλά χωρίς τα λάθη.

Τα δικά μας ήταν ο διαρκής δανεισμός και το τεράστιο κράτος. Το δικό τους ήταν τα στραβά μάτια έναντι χρημάτων στην αγορά. Σιγά σιγά όλα θα επανέλθουν και ειλικρινά είμαι πιο αισιόδοξος για την Κύπρο πως θα ανακάμψει από ότι είμαι για την δική μας ικανότητα. Έχουν το Φυσικό Αέριο μπροστά τους, έχουν τη δυνατότητα με δουλειά και προσπάθεια να μειώσουν στο ελάχιστο τα χρόνια της ύφεσης και να δημιουργήσουν εκ νέου ανάπτυξη.

Όμως ανεξάρτητα από αναλύσεις το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουν όλοι τους είναι να δούνε κατάματα την αλήθεια και να θυμηθούν πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα σημάδια ήταν όλα και εκεί και αρνιόντουσαν όλοι να τα δουν.

Ο αναγνώστης του 24Η και φίλος Σταύρος Κοντακτσής δημοσίευσε το παραπάνω κείμενο στο προφίλ του στο Facebook.


http://24h.com.cy/epikairotira/22866-gramma-apo-thn-ellada.html

[κώστας]

[tziger]

KostasD33

Ζώντας σε έναν κόσμο,show me the money, η Κύπρος "αναπτύχθηκε" μεσω του τραπεζικού της συστήματος και χαμηλής εταιρικής φορολογίας. Επίσης λόγω της ανθρώπινης απληστίας,κάποιοι το εκμεταλευθηκαν για ίδιον όφελος,π.χ θαλασσοδάνεια ,διαγραφές δανείων κ.λπ. Αυτό όμως δεν είναι οικονομική ανάπτυξη,γιατί όπως ήρθαν αυτά τα κεφάλαια,κάποια στιγμή εντελώς ξαφνικά,με κάποιον τρόπο θα φύγουν. Και είναι φυσικό να σου μείνουν μόνο οι παραλίες.'Οσο για τους φυσικούς πόρους,φροντίζεις να είσαι δυνατός οικονομικά και κατ επέκταση διπλωματικά ώστε να τους πουλήσεις απο θέση ισχύος.
Λίγη ασχολία με βασικά οικονομικά ,είχες μυριστεί οτι η Ελλάδα αλλά και η Κύπρος οδεύουν στα βράχια,παρόλες τις διαβεβαιώσεις περι θωρακισμένης οικονομίας και τέτοιες μπούρδες. Το ότι η χώρα μας δανειζόταν για να στηρίζει τους όλο και περισσότερους ΔΥ, ή τις λαμογιες στα νοσοκομεία,ή τον κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα,ποιός φταίει? Πάντως όχι η Μέρκελ και ο Σοιμπλε. Το ότι η Κύπρος είχε γίνει το παγκόσμιο πλυντήριο μαυρων κεφαλαίων απ Ρωσία,ήταν επιλογή Κυπρίων πολιτικών,και δεν φταίει η Μερκελ και ο Σοιμπλε.

Προσωπικά πιστεύω οτι οι Κύπριοι θα ανακάμψουν πολύ πιο γρήγορα απ εμάς, έχουν αξιόλογο οικονομικό και πολιτικό προσωπικό με παραστάσεις δυτικού κόσμου (Αγγλία) σε αντίθεση με εδώ που ψάχνουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα, που ανήκουμε,ανατολή ή δύση?
Στην Κύπρο επίσης έχει βρεθεί ΦΑ και έχουν ήδη αρχίσει προεργασίες εξόρυξης. Στην Ελλάδα..το ακούω απο μικρό παιδί για τον ορυκτό πλούτο που έχουμε και θέλουν να μας τον πάρουν οι κακοί ξένοι.Αλήθεια γιατί τέτοιο παγκόσμιο μίσος για τον Ελληνισμό απο το 1821 και πέρα...? Απάντηση δεν έχω πάρει..

[κώστας]

[KostasD33]

[quote user="tziger" post="373065"]... Αυτό όμως δεν είναι οικονομική ανάπτυξη,γιατί όπως ήρθαν αυτά τα κεφάλαια,κάποια στιγμή εντελώς ξαφνικά,με κάποιον τρόπο θα φύγουν....
..[/quote]
Δεν είναι όμως σίγουρα οικονομική ανάπτυξη τα σπρετ τα μρετ και όλα τα μαθηματικά παράγωγα του χρήματος χωρίς χρήμα φίλε μου.
Να σου πω και κάτι άλλο, να πει ένας ελεύθερος επαγγελματίας στον ΔΥ ρε συ στάματα την λούφα, σταμάτα να με πρήζεις και δουλειά να μη κάνεις, αλλά λύνε μου τα προβλήματα που έχω με την διοίκηση και το κράτος και να μη είσαι κι εσύ πρόβλημα να το καταλάβω και έχει χίλια δίκια.
Να πει ο ΔΥ στον ελεύθερο επαγγελματία ρε συ δήλωσε έστω μια φορά στη ζωή σου το ποσό που εισπράττεις (όταν εισέπραττε φυσικά διότι τώρα κόβεται αυτό) μη πληρώνω συνέχεια εγώ από τις παρακρατήσεις την εφορεία, άντε κι αυτό να το καταλάβω.
Ο κάθε πίπας ξένος, το κάθε μοχλευμένο φαν πλαν τραν που το συμφέρει να με χρεοκοπήσει για να με ξεζουμίσει, δεν θα του δώσω κανένα μα κανένα δικαίωμα να μου βάλει ενοχικά συμπλέγματα γιατί δεν τρώμε λουκάνικα αλλά προτιμάμε μουσακά και σουβλάκια.
Γιατί είμαστε ηλίθιοι και έχουμε οικόπεδο γωνία και το μόνο που κάνουμε είναι να αγναντεύουμε πότε θα πέσει το μήλο κάτω από την μηλιά να το φάμε.
Οπότε συνοπτικά φίλε μου…. Μας δουλεύουν.
Δεν μας δουλεύουν έτσι από ανιδιοτέλεια αλλά από καλό προγραμματισμό.
Εμείς και ειδικά οι πολιτικοί μας δεν είχαν ποτέ προγραμματισμό πέραν το χρονικό διάστημα που υπάρχει μεταξύ δυο εκλογικών αναμετρήσεων.

Αυτά κατά τα άλλα σου συνιστώ να κάνεις κι εσύ τουίτ σήμερα….

Υ.Γ.
Είναι πιο σέξι ρε συ κωστα το δικό μου όνομα από το δικό σου… άσε που γράφεις αχνά και βγάζει τα μάτια του ο κόσμος να σε διαβάσει. (στο φυλαγα)

[tziger]

Κώστα,απολογούμε για το λάθος με τον συνονόματο σου KostasD33.

θα σου πώ για την Κύπρο και την πίστη μου οτι θα ανακάμψει και μάλιστα πιο γρήγορα απ εμάς.
Στο νησί η γενιά που έζησε την εισβολή ειναι ζωντανη και πολλοί οικονομικά ενεργόί. Έχουν εμφυσήσει την δύναμη της επιβίωσης και το να σηκωθούν γρήγορα στα πόδια τους και πάλι. Επίσης,η νέα γενιά με λαμπρές σπουδές στο εξωτερικό,άξιοι μαθητές του χρηματοπιστωτικού συστήματος που κυβερνά.

Για την DB, έχεις δίκιο για τα νούμερα που αναφέρεις,δεν έχουν αξία οταν τα παραθέτεις έτσι ξερά. π.χ. πόσο είναι το ΑΕΠ της Γερμανίας,πόσες οι εξαγωγές τις, και άλλα πολλά. Αλλιώς πετάς πυροτεχνήματα.

Για τους ΔΥ,εσύ το απομόνωσες,εγώ μίλησα για λαμόγια επιχειρηματίες και κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ έξω έχω κάνει μπόλικη αυτοκριτική.στο τι έκανα και τι όχι,στο τι ψήφισα.
Επουδενί δεν βάζω ταμπέλες,ούτε έβαλα ποτέ μου (αναμάσημα μαλακίας.νεοναζί,δωσίλογοι..) και κυρίως είχα μάθει απο νωρίς να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου,και να μην κατηγορώ διαρκώς τους άλλους. Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα μου.

Για το ΦΑ στα ανέφερα στην προηγούμενη απάντηση ,το ακούω χρόνια..χωρίς κάτι χειροπιαστό όμως. Το μόνο χειροπιαστό ο υψηλός μας δανεισμός απ το 1821.Αλλά φταίνε οι ξένοι ή εμείς που το μόνο που κάνουμε καλά είανι να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας? Πολλά τα ιστορικά παραδείγματα.
Φυσικά οι πολιτικοί μας μας εξώθησαν,αλλά εμείς δεν τρέχαμε να μας διορίσουν,να πάρουμε γεωργική επιδότηση για ενα καλύτερο αυτοκίνητο,να πάρουμε ΕΣΠΑ..κ.α.?

[tziger]

KostaD33

Συμφωνώ απόλυτα σε ότι λές. Αυτό που ψάνω/ψάχνουμε πως θα αλλάξει όλο αυτό. Δεν μπορούμε να μείνουμε έτσι και να λέμε..ότι λέμε. Κάτι πρέπει να αλλάξει..κάτι πρέπει να κάνουμε

[larus audouinii]

Εύχομαι να ανακάμψει γρήγορα η Κύπρος, ποιος δεν το εύχεται, όμως αδυνατώ να πιστέψω πως αυτό θα συμβεί.
Για να είμαστε ρεαλιστές, τις μέρες που έγιναν οι διαπραγματεύσεις μετά το ΌΧΙ, φανερά η κινητικότητα Ρωσίας-Ισραήλ,Τουρκίας, ( ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται,πολλά γαιδούρια μοιάζουν στο παζάρι),Αμερικής (ΔΝΤ) και Ευρώπης έδειξαν πτυχές από ένα καλά οργανωμένο σχέδιο. Φοβάμαι πως ο κώστας έχει δίκια και φωνάζει.
17 δις χρωστάει η Κύπρος, έχει αέριο άρα εισοδήματα και σε 4 χρόνια ξεπληρώνει.Απλά πράγματα, μπροστά σε τρις άλλων κρατών. Όμως από τη μια η αποτυχημένη πολιτική της δικτατορίας της Μέρκελ-Γερμανίας που έχω την εντύπωση πως θα την πληρώσει, αν και δεν μπορείς να γνωρίζεις τι παίζεται κάτω από το τραπέζι,
από την άλλη άλλα συμφέροντα. Γιατί έτρεχε ο Σαμαράς να μιλάει με το Ισραήλ πανικόβλητος εκείνες τις μέρες.Ποιος θέλει μια ανεξάρτητη Κύπρο με δικές της τις αποθήκες φυσικού αερίου που και ως πωλητής θα εφοδιάζει την Ευρώπη. Κάνενας από αυτούς. Ο καθένας για τα δικά του συμφέροντα. Η Τουρκία θέλει τα μισά, όπως του μισού Αιγαίου. Η πραγματικότητα ορίζει και την μεγάλη σημασία των αγωγών, από που θα περνάει ποιος, η ανταγωνιστικότητα. Μεγάλο το παιχνίδι. Σε πρώτη ανάγνωση δείχνει υπερβολικό αυτό που αναφέρθηκε ως αφετηρία του Γ. Παγκόσμιου ο Ελληνισμός, όμως έχει κάποια βάση σε σημεία.
Αν το πρόβλημα ήταν μια κρίση χρέους, πιο απλό δηλαδή η Κύπρος θα έβρισκε τον ρυθμό της γρήγορα. Δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο όμως. Και επειδή το ζήσαμε, να με θυμηθείτε...θα τους βγάλουν εκτός από κεροσκόπους( τους Κύπριους) με το σύστημα των τραπεζών και αναξιοπρεπείς λες και ο κόσμος μας ο υπόλοιπος είναι αγγελικός,τεμπέληδες, "μαζί τα φάγαμε" ενώ το χρέος θα μεγαλώνει..περίπου όσα περάσαμε και εδώ.
Ναι είχε πρόβλημα η Κύπρος. Το τραγικό είναι πως δεν έκανε τίποτε σοβαρό χρόνια πριν ώστε να προλάβει τα γεγονότα.
Θέλουν όμως μια γονατισμένη Κύπρο. Όσο γονατισμένη καλύτερα, τρώγεται πιο έυκολα. Μην ξεχνάτε την δήλωση κάποιου διπλωμάτη(του Αυστριακού νομίζω, πολύ πρόσφατη). "Γιατί σας κάνει εντύπωση η περίπτωση της Κύπρου. "Οι κυνηγοί αφήνουν τα σκυλιά ώστε να περικυκλώσουν, να κουράσουν το θήραμα και να το φέρουν σε κείνους. (κάπως έτσι) Κάποτε την ήθελαν διχοτομημένη και τα κατάφεραν. Η γεωπολιτική είναι πολύ σκληρή.


Jiger, η επανεμφάνιση σου ήταν πολυ ευχάριστη.  :smile:

[larus audouinii]

Και όσο σκέφτομαι πως σε λίγες δεκαετίες τα παγκόσμια αποθέματα τελειώνουν, όσο έχω καταλάβει πως τα δικά μας είναι στα συρτάρια στα σχέδια κάποιων, δεν ανησυχώ. Η ζωή είναι μικρή και δεν τους κάνω το χατήρι.

[κώστας]

Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην περιφερειακή, ανδαλουσιανή έκδοση της ισπανικής El Pais προκάλεσε τέτοιο σάλο ώστε η εφημερίδα το απέσυρε από την ιστοσελίδα. Το άρθρο ήταν σκληρά επικριτικό προς την Άνγκελα Μέρκελ, αλλά κυρίως συνέκρινε την τακτική της με αυτή του Χίτλερ για εξασφάλιση "οικονομικού ζωτικού χώρου". Ακολουθεί μεταφρασμένο το επίμαχο άρθρο, γραμμένο από τον Χουάν Τόρες Λόπες, καθηγητή Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Σεβίλλης:

Είναι χαρακτηριστικό ότι συνηθίζουμε να μιλάμε για «μαστίγωμα» όταν αναφερόμαστε στα μέτρα που επιβάλλουν η Μέρκελ και οι υπουργοί της στις χώρες που πλήττονται περισσότερο από την κρίση. Λένε στους συμπατριώτες τους ότι πρέπει να «μαστιγώσουν» την ανευθυνότητά μας ώστε η ασωτία και τα χρέη μας να μην πληρωθούν από τους Γερμανούς. Το επιχείρημά τους είναι κάλπικο, αφού ανεύθυνοι δεν είναι οι λαοί που η Μέρκελ έχει βαλθεί να μαστιγώνει, αλλά οι γερμανικές τράπεζες. Αυτές προστατεύει, όπως και τις τράπεζες άλλων χωρών, τις οποίες δάνεισαν με περισσή ανευθυνότητα, για να αποκομίσουν κέρδη πολλών εκατομμυρίων.

Τα μεγάλα οικονομικά συγκροτήματα της Ευρώπης σχεδίασαν να δημιουργήσουν ένα μοντέλο νομισματικής ένωσης εξαιρετικά ατελές και ασύμμετρο, που εν συνεχεία αναπαρήγαγε και διεύρυνε τις αρχικές ανισότητες ανάμεσα στις οικονομίες που την αποτέλεσαν. Επιπλέον, χάρη στις τεράστιες επενδυτικές τους δυνατότητες και στη μεγάλη δύναμη των κυβερνήσεών τους, τα μεγάλα επιχειρηματικά συγκροτήματα του Βορρά κατόρθωσαν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους πάμπολλες επιχειρήσεις και ολόκληρους παραγωγικούς τομείς των χωρών της περιφέρειας, όπως η Ισπανία. Αυτό δημιούργησε μεγάλα εμπορικά ελλείμματα στις τελευταίες και πλεονάσματα, κυρίως στη Γερμανία και, σε μικρότερο βαθμό, σε άλλες χώρες του Βορρά.

Παράλληλα, η πολιτική των διαδοχικών κυβερνήσεων της Γερμανίας είχε ως αποτέλεσμα τη συγκέντρωση του πλούτου στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, πράγμα που αύξησε το ήδη υψηλό επίπεδο αποταμίευσης στη χώρα. Μεταξύ 1998 και 2008, η περιουσία του πλουσιότερου 10% της Γερμανίας αυξήθηκε από 45% σε 53% του συνόλου, ενώ αντίστοιχα το 40% των αμέσως παρακάτω είδε την περιουσία του να μειώνεται από 46% στο 40% του συνολικού πλούτου και το φτωχότερο 50% του πληθυσμού να πέφτει από το 4% στο 1%.

Αυτές οι συνθήκες έθεσαν στη διάθεση των γερμανικών τραπεζών τεράστιες ποσότητες χρήματος. Όμως, αντί να το διαθέσουν για να ενισχύσουν την εσωτερική αγορά της Γερμανίας και να βελτιώσουν τη θέση των κατώτερων εισοδηματικών στρωμάτων, το χρησιμοποίησαν (κάπου 704 δισεκατομμύρια ευρώ ώς το 2009, σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών) για να χρηματοδοτήσουν το χρέος των ιρλανδικών τραπεζών, την ισπανική φούσκα των ακινήτων και την υπερχρέωση των ελληνικών επιχειρήσεων. Ή για να κερδοσκοπήσουν στο διεθνές χρηματιστικό παιγνίδι. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το ιδιωτικό χρέος της περιφέρειας εκτοξεύτηκε στα ύψη και οι γερμανικές τράπεζες φορτώθηκαν με τοξικά στοιχεία ενεργητικού (κάπου 900 δισεκατομμύρια το 2009).

Το ξέσπασμα της κρίσης τις έφερε σε πολύ δύσκολη θέση. Εντούτοις, αντί η δική τους χρεωκοπία να εμφανιστεί ως συνέπεια της ανεύθυνης και ασύνετης επενδυτικής τους τακτικής (πράγμα το οποίο ουδόλως αναφέρει η Μέρκελ), παρουσιάστηκε ως αποτέλεσμα της σπατάλης και του δημόσιου χρέους των χωρών των οποίων τις τράπεζες είχαν δανείσει οι γερμανικές τράπεζες. Οι Γερμανοί έσπευσαν να αποσύρουν γρήγορα τα χρήματά τους απ' αυτές τις χώρες, αλλά αυτό δεν έσβησε το χρέος από τους ισολογισμούς των χρεωμένων τραπεζών και χωρών.

Η Μέρκελ ανέλαβε να υπερασπιστεί τους Γερμανούς τραπεζίτες, θέτοντας σε εφαρμογή δύο στρατηγικές. Πρώτον, τις λεγόμενες «διασώσεις», που διαφημίζονται ως σωτηρία των χωρών, ενώ στην πραγματικότητα συνίστανται στη χορήγηση νέων δανείων στις κυβερνήσεις, τα οποία επωμίζονται οι λαοί. Τα χρήματα αυτών των δανείων μεταβιβάζονται στις εθνικές τράπεζες για να γλιτώσουν τη χρεωκοπία και στη συνέχεια να μπορούν να αποπληρώνουν τα χρέη τους προς τις γερμανικές τράπεζες. Δεύτερον, απαγορεύει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να αναχαιτίσει μια και καλή τις κερδοσκοπικές επιθέσεις ενάντια στο χρέος των χωρών της περιφέρειας. Έτσι, ανεβάζοντας τα επιτόκια δανεισμού των άλλων χωρών, μειώνει το κόστος δανεισμού της Γερμανίας.

Η Μέρκελ, όπως ο Χίτλερ, έχει κηρύξει τον πόλεμο στην υπόλοιπη Ευρώπη για να διευρύνει και να οικειοποιηθεί αυτό που θεωρεί οικονομικό ζωτικό της χώρο. Μας «μαστιγώνει» για να προστατεύσει τις μεγάλες επιχειρήσεις και τράπεζές της και συνάμα να κρύψει από το εκλογικό της σώμα το όνειδος ενός μοντέλου ανάπτυξης που ανέβασε το επίπεδο φτώχειας στη χώρα της στο υψηλότερο σημείο της τελευταίας 20ετίας, όπου το 24% των μισθωτών κερδίζουν λιγότερο από 9 ευρώ την ώρα και όπου, όπως είπα, ο μισός πληθυσμός κατέχει μόλις το 1% του εθνικού πλούτου.

Το τραγικό είναι οι άρρηκτοι δεσμοί διαπλοκής και συνενοχής ανάμεσα στα συμφέροντα των Ευρωπαίων χρηματιστών που ελέγχουν τις κυβερνήσεις μας και στο πολιτικό προσωπικό που μας προδίδει σαν άθλιος κομπάρσος της Μέρκελ.

<Από avgi και defence-point>


Οι λύσεις είναι δύο: απεργία διαρκείας και όσο το δυνατόν περισσότερος συγχρωτισμός με Ισπανούς, Ιταλούς, Πορτογάλους και Γάλλους. Ακόμη και με Γερμανούς τουρίστες.

tziger,
δεν έχει νόημα να σου αναλύσω γιατί τα "πυροτεχνήματα" δεν είναι πυροτεχνήματα. Η ουσία είναι, δέχεσαι με το ζόρι, υπό το βάρος απειλών και εκβιασμών, να σε "διασώζουν"; Εγώ όχι. Όσο για την Κύπρο, δυστυχώς θα πάθει χειρότερα από ότι εμείς. Στην Κύπρο παίζεται το ευρώ αυτή την στιγμή. Θα την ξεσκίσουν οι νεοναζί εκτός αν επέμβει ο Πούτιν και την ξεσκίσουν παρέα. Οι γελοίοι νεοναζί δύο φορές καταστράφηκαν αφού αιματοκύλισαν τον κόσμο και τώρα το επιχειρούν για τρίτη φορά. Μυαλό δεν βάζουν γιατί απλούστατα δεν έχουν. Το κακό είναι ότι αυτή τη φορά είμαστε σύμμαχοι μ' αυτούς τους γελοίους και επειδή είμαστε στην πρώτη γραμμή θα καταστραφούμε πρώτοι και ολοσχερώς. Παίζεται η υπόστασή μας δηλαδή και καλό είναι αυτό να γίνει συνείδηση. Τα κλειδιά είναι τρεις χώρες: Κύπρος, Ιταλία και Ολλανδία. Προσευχόμαστε να μπει γρήγορα σε ύφεση η τρίτη ώστε να αποδυναμωθούν από συμμάχους οι νεοναζί, μπας και αλλάξουν ρότα.

larus audouinii
Δεν ξέρω αν τελειώνουν τα αποθέματα. Αυτό που ξέρω είναι ότι τα κοιτάσματα της Κύπρου είναι τα τρίτα μεγαλύτερα στον πλανήτη και τα κοιτάσματα της Ελλάδας ακόμη περισσότερα. Έχουμε τραβήξει όλες τις ύαινες και παριστάνουμε τον πεθαμένο! Θα μας φάνε ζωντανούς. Και το καταπληκτικό είναι ότι την τακτική του πεθαμένου μας την επιβάλλουν οι σύμμαχοι και χεζόμαστε να διαμαρτυρηθούμε στους συμμάχους μας. Οι άνθρωποι είναι επικίνδυνα, θανάσιμα, γελοίοι.

Το "33" είναι σέξι, δε λέω. Σαν βυζάκια ή κωλαράκια στη σειρά είναι.

[larus audouinii]

Όλα δικά σας τα θέ/τε. Αναφέρομαι στην ανάγνωση του τι σημαίνει a33, την διαχρονικότητα του καίριου ζητήματος.
Σε λίγο θα την υιοθετήσει και ο μιστερ D.  :smile:
Όσο για τον νονό, δεν έχει προβλέψει τις φάπες που θα εισπράξει χεχεχεχε

[black_velvet]

Δεν ξέρω από οικονομικές αναλύσεις. Τα λογιστικά ήτανε πάντα για μένα ένα συνονθύλευμα πράξεων που βίαζαν αφόρητα κάθε έννοια μαθηματικής λογικής.
Αναρωτιέμαι λοιπόν ποια είναι η πραγματική σημασία της είδησης που αντιγράφω και σας παραθέτω παρακάτω. Και πολύ περισσότερο, αναρωτιέμαι πώς θα την εκμεταλλευτούνε προκειμένου να κάνουν τις ζωές μας ακόμη χειρότερες, σε κάθε γεωγραφικό μήκος και πλάτος, ανεξαρτήτως εθνικότητας, χρώματος, ιδιότητας κλπ κλπ.

Καλησπέρα σας.


Γερό χαστούκι στη Γερμανία! Ο οίκος Egan Jones υποβάθμισε την πιστοληπτική της ικανότητα

Ο οίκος εκτιμά πως το γερμανικό χρέος θα αυξηθεί στο 100% του ΑΕΠ από λίγο πάνω από το 80% πού ήταν το 2011.Στην υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Γερμανίας σε "A", από "A+" προηγουμένως προχώρησε ο οίκος αξιολόγησης Egan Jones, επικαλούμενος την έκθεση της στις τράπεζές της και σε πιο αδύναμη κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε συνδυασμό με το διογκούμενο λόγο χρέους προς ΑΕΠ.
Το outlook των αξιολογήσεων είναι αρνητικό.
Με τη Γερμανίδα Καγκελάριο Angela Merkel να αντιτείνεται στα ευρωομόλογα "η Γερμανία είναι πιθανό να ηττηθεί σε ψήφους από άλλα μέλη της ΕΚΤ και συνεπώς βρίσκεται αντιμέτωπη με μεγαλύτερη πιθανή έκθεση", σημειώνει, μεταξύ άλλων, ο Egan Jones.

Πηγή: Capital