νοσταλγικες αναμνησεις

[papadia]

....θελω πισω τα παιδικα μου χρονια....

        θελω πισω το πατρικο μου σπιτι...


        θελω το μικρο μου δωματιακι

        μεσα σε αυτο που επλεξα ολα μου τα ονειρα

        που εκτισα ολη τη ζωη μου!!!

        θελω πισω τα παιχνιδια μου

        θελω εκεινη τη κουκλα που μιλουσε

        με το ροζουλί το φορεματακι

        θελω πισω το κοκκινο ποδηλατακι μου με τις βοηθητικες ροδες

        τα κατσαρολακια  μου τα πλαστικα

        που μαγειρευα.......αλευρι με νερο....

        θελω πισω τα παραμυθια μου

        θελω πισω τη φωνη σου

        να με μαλωνει, να με μελωνει, να μου διαβαζει

        θελω πισω τα ονειρα μου

        μακους??

        εκεινα τα χρωματιστα

        που με εκαναν να κοιμαμαι σα μωρο!!

        εκεινα ομως τα γκριζα, τα μαυρα

        που με κανουν τις νυχτες να τιναζομαι

        να τα παρεις πισω...

        ΑΥΤΑ ΔΕ ΤΑ ΘΕΛΩ!!!!

[papadia]

Σας πεθυμισα ολους.
Νοσταλγησα παλιες καλες στιγμες.
Τοτε που γραφαμε...γραφαμε...
βγαζαμε τα εσωψυχα μας.

[papadia]

Παραθετω ενα κομματι της Αλκυονης Παπαδακη που μου ταιριαζει απολυτα!


Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα..                   Εγώ..

Είμαι μια συναισθηματική, ανόητη..

Μια μπερδεμένη, αναποφάσιστη

Μια τρελή που δένεται με ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις..

Δένεται με το παρελθόν και αδυνατεί να προχωρήσει..

Ντρέπομαι γι' αυτή την εμμονή, γιατί βλέπω πως δεν κάνει καλό..

Ακόμη και τα ασήμαντα δεν μπορώ να τα αφήσω πίσω..

Ούτε κακία κρατώ σε όσους με πλήγωσαν με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο..

Ούτε το τέλος αντιλαμβάνομαι όταν έρθει..

Το αρνούμαι και επιμένω να ανάβω τα κεριά που μου σβήνει ο άνεμος..Είμαι μια αθεράπευτη ονειροπόλα

Κι αν μένω με τα πόδια κολλημένα στη γη, δεν περιμένω λύπηση ή οίκτο

Το δικό μου παραμύθι ακόμα το ψάχνω

Και δεν χαρίζομαι ούτε πουλιέμαι ούτε δανείζομαι..

Είμαι καλά με αυτά που έχω και μ' εκείνα που κυνηγώ

Πάντα είμαι ειλικρινής και ας έχω να αντιμετωπίσω όλο το ψέμα του κόσμου

Δεν θα αλλάξω για κανέναν που δεν μου μοιάζει

Θα τον εκτιμήσω γι' αυτό που είναι αλλά δεν μπορώ να του κάνω τη χάρη ν' αλλάξω

Και ίσως ακόμη κι αν το ήθελα.. δεν νομίζω οτι είναι εφικτό..

Προσπαθώ να εξωθήσω τον κόσμο μου στα άκρα του

Όσο μπορώ για να φτάσω κοντά σε όσα θεωρώ ιδανικά

Κάπου κάπου σκέφτομαι πως θα ήταν πολύ πιο εύκολο

Αν ήμουν διαφορετική..

Αν ήμουν σαν όλους τους άλλους..

Αν τα πέρναγα όλα εύκολα χωρίς να με αγγίζει τίποτα..

Ίσως και να υπάρχουν άτομα εκεί έξω που με βλέπουν έτσι

Εκείνοι που βλέπουν την προσποιητά αδιάφορη μάσκα που φοράω κατα καιρούς

Και με βαφτίζουν αναίσθητη

Μ' αυτούς δεν θα έπρεπε καν να ασχοληθώ

Μα να που είμαι φτιαγμένη έτσι.. ώστε να με νοιάζει

Όχι, ξέρεις κάτι; Δεν το μετανιώνω αυτό

Ξέρω τι είμαι και δεν θα μπω στον κόπο να το αποδείξω σε κανέναν

Είμαι καλά.. είμαι καλά.. είμαι καλά..

Μα δυσκολεύομαι τόσο να καταλάβω..

Κάποια πράγματα απλά δεν τα χωράει ο νους μου

Τους φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα..

~Αλκυόνη Παπαδάκη~

Καλο σας βραδυ!