Το ''κάτι'' πίσω από το Εγώ...

[pixie]

Θα αναφερθώ αρχικά στην περίφημη επιγραμματική ρήση του Καρτέσιου:
''Σκέφτομαι, άρα υπάρχω''...

Ας παρακολουθήσουμε τώρα έναν υποθετικό ερευνητή στα επόμενα βήματα των διαπιστώσεών του.
Ο ερευνητής βρίσκεται στο στάδιο όπου έχει αποκτήσει μία λίγο πολύ συγκροτημένη εικόνα της εσωτερικής του κατάστασης, νιώθει λοιπόν την ανάγκη να αρχίσει έμπρακτα να ζει σ' αυτή τη διάσταση που του προκαλεί η παρουσία του Εγώ και να παρατηρεί τα δρώμενα στην περιοχή της σκέψης, του συναισθήματος και των αισθήσεων.

Διαπιστώνει ότι δεν γνωρίζει τι επιδιώκουν οι τρεις περιοχές που σκοπεύει να εξερευνήσει, δεν ξέρει πού τον πηγαίνουν, τι ζητούν από αυτόν.
Είχε βέβαια, μέχρι τώρα, τάξει στόχους στη ζωή του κι είχε επιδιώξει την επίτευξή τους, αλλά ποιός τον βεβαιώνει ότι οι στόχοι του ήταν αυθεντικοί και όχι προιόν κρυφής μίμησης και πλαστών προτύπων?
Είχε ζήσει μέχρι τώρα χωρίς να ξέρει τι περιείχε μέσα του, ούτε πού τον οδηγούσαν τα περιεχόμενά του.. Είχε ένα Εγώ σε κατάσταση ύπνου..

Τον κατέκλυσε ένα αίσθημα ντροπής καθώς αναλογίστηκε ότι είχε δοσμένη μέχρι τώρα την προσοχή του σε εξωτερικές γνώσεις. Είχε κάνει ανώτατες σπουδές, είχε περάσει από μετεκπαίδευση και ειδίκευση, ήταν ενήμερος των τελευταίων εξελίξεων της επιστήμης του και των επιστημονικών επιτεύξεων γενικά.
Κι όμως, δεν ήξερε το σπουδαιότερο, το πιo κοντινό και το πιo οικείο! Τον εαυτό του...
Ευτυχώς όμως για εκείνον, είχε σημάνει η στιγμή να αλλάξει κατεύθυνση.

Κατάλαβε ότι έπρεπε να παραμερίσει ότι γνώσεις είχε συσσωρεύσει και δεν ήταν λίγες αυτές οι δανεικές γνώσεις! Και τι δεν είχε διαβάσει! Φρόιντ, 'Αντλερ, Γιούγκ, Ράιχ, Τζάνωφ, Έριχ Φρομ, Ζαγκώ!
Ο καθένας από όλους αυτούς έδινε και μια διαφορετική ερμηνεία στο υλικό που παρατηρούσε, όμως κανένας τους δεν είχε αφυπνίσει το Εγώ σαν μία παρουσία ξέχωρη από τις τρεις λειτουργίες- της σκέψης, του συναισθήματος και των αισθήσεων..
Και το χειρότερο? 'Ολοι τους ονόμαζαν Εγώ τον εγωκεντρισμό.
Του φάνηκαν ξαφνικά, τυφλοί οδηγοί άλλων τυφλών!

Ε, λοιπόν, όλα αυτά θα τα παραμέριζε και θα άρχιζε την έρευνά του σαν πρωτοπόρος, με παρθένο βλέμμα, σαν να μην ήξερε τίποτα για τον εαυτό του!
Άρχισε τότε μία άσκηση... Να παρατηρεί τον προσωπικό του χώρο και να καταγράφει! Με χαρά διαπίστωσε πως η άσκηση αυτή ήταν εύκολη..
Στο βάθος-βάθος μέσα του, ένιωθε την παρουσία του Εγώ του στην πράξη της παρατήρησης. Λίγο πιο έξω από το Εγώ περνούσαν διάφορες σκέψεις ασύνδετες μεταξύ τους οι περισσότερες. Πιο έξω από τις σκέψεις ένιωθε τη ροή των συναισθημάτων. Είχαν αραιώσει πολύ την ώρα της παρατήρησης..
Πιο έξω από τα συναισθήματα, ένιωθε το σώμα του με τις εσωτερικές και εσωτερικές αισθήσεις του..
Οι εσωτερικές αισθήσεις μεταβίβασαν μία αίσθηση θερμότητας, ένα μούδιασμα στο πόδι, μία περισταλτική κίνηση στην κοιλιά του, μία περαστική θολούρα στο κεφάλι.
Οι εξωτερικές αισθήσεις μεταβίβασαν εντυπώσεις από τον έξω κόσμο, οπτικές, ακουστικές, οσμητικές και απτικές..

'Οταν τελείωσε το πείραμά του, ένιωσε μία πλατειά γαλήνη να γεμίζει το είναι του και μια ελαφρά χαλάρωση να απλώνεται στα μέλη του. Είχε την εσωτερική αίσθηση ότι όλα κυκλοφορούσαν ομαλά μέσα του, σε μία πρωτόγνωρη τάξη.
Θυμήθηκε την αναρχία που επικρατούσε στο εσωτερικό του μέχρι τότε και ανατρίχιασε.
Σε τι χάος είχε ζήσει τόσα χρόνια αλήθεια!
Και μέσα σ' αυτό το χάος είχε εργαστεί, είχε αγαπήσει, είχε δημιουργήσει...
'Ωσπου τώρα, είχε αποκτήσει έναν τροχονόμο, το Εγώ, που με την παρατήρηση του εαυτού, ερχόταν να βάλει τάξη στο χάος.
 

[Συνεχίζεται]

[pixie]

:grin:  :mryellow:

Συνέχισε, λοιπόν, να παρατηρεί και να γράφει τις παρατηρήσεις του... 'Οσο παρατηρούσε, τόσο χαιρόταν να κάνει το πείραμα αυτό όσο πιο συχνά μπορούσε.
Τι γινόταν ωστόσο τις υπόλοιπες στιγμές?
Δυστυχώς το Εγώ άρχισε πια να χάνει τη θέση του στις επάλξεις της παρατήρησης και βυθιζόταν στην αναρχική κίνηση κάποιας λειτουργίας!
Αυτή η κατάσταση άρχισε να εκνευρίζει τον ερευνητή μας.
Κάτι μέσα του είχε αρχίσει να μην ανέχεται τις πτώσεις του Εγώ από τη σκοπιά του. Μπήκε σε σκέψεις.

Τι να ήταν άραγε αυτό το ''κάτι'' που απαιτούσε αμείλικτα από το Εγώ να είναι πάντα στη θέση του - αποσπασμένο από τις τρεις λειτουργίες- και να εκτελεί το έργο του?

Τι ήταν λοιπόν αυτό το ''κάτι''? Και από ποιά περιοχή πρόβαλε τις αμείλικτες, τις αυταρχικές απαιτήσεις του?
Να ήταν η σκέψη?'Εβαλε τα γέλια. Η σκέψη έχει μορφή και σχήμα και της αρέσει να λειτουργεί χωρίς να την παρατηρούν.
Να ήταν το συναίσθημα? Αυτό του φάνηκε ακόμα πιο αστείο. 'Ασε πια τις αισθήσεις...

Δεν άργησε να βρει την αιτία. Χωρίς ο ίδιος να ξέρει πώς, είχε σχηματίσει την εντύπωση ότι πέρα από το Εγώ, από την αίσθηση της μοναδικότητάς μας, του υποκειμένου μας, του πυρήνα της ύπαρξής μας, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει τίποτα άλλο.
'Ενας πυρήνας είναι πάντα η αρχή και το τέλος, το Απόλυτο!
Κι όμως, αυτός ο πυρήνας της ύπαρξής του δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του αφ' εαυτού του...

Ως εδώ είχε βγάλει τα συμπεράσματά του... Υπήρχε το τρίπτυχο κι ύστερα η ανακάλυψη του Εγώ, δηλαδή η ανακάλυψη του καθαρά ανθρώπινου στοιχείου μέσα του. Και πάνω απ' αυτό? Σίγουρα θα 'ταν κάποια πλανητική περιοχή μέσα του...

[pixie]

Σε συνοπτική μορφή, του μεταβιβάστηκε ξαφνικά η γνώση, ότι ακριβώς όπως υπήρχε μέσα του ολόκληρη η κλιμάκωση του βασιλείου της ζωής - ζωικού, φυτικού, ορυκτού - έτσι υπήρχε και μία άλλη, ανώτερη κλιμάκωση μέσα του, πλανητική, κοσμική, συμπαντική..

'Ετσι, σε ένα προχωρημένο στάδιο παρατήρησης, είχαν πια βγει στο φως ένα πλήθος από αναπάντεχες εξελίξεις.
 
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του ήταν μία λεπτή ευαισθησία και αισθαντικότητα. 'Ενα δεύτερο ήταν μία ιδιότυπη αίσθηση της ομορφιάς, μια τρίτη, ήταν η εισχώρησή του στο εσωτερικό του ανθρώπινου βασιλείου.
Μια τέταρτη, ήταν η διείσδυσή του στο εσωτερικό των έργων τέχνης και το νιώσιμο του παλμού τους.

Η ζωή είχε γίνει σκέτη απόλαυση μόνο και μόνο επειδή ο εαυτός του είχε τώρα διευρυνθεί, η μέσα του ζωή είχε πολλαπλασιαστεί.
Πριν ήταν μόνο ένας άνθρωπος εγωκεντρικός, πλαστός, απομονωμένος από όλο τον κόσμο γύρω του, αφού ήταν αποκομμένος από την ουσία του.
Για πρώτη φορά διαπίστωνε ότι το είναι του είχε ανοίξει διάπλατο στο ημισφαίριο της Φύσης...
 

Αναφέρεται ότι η μελέτη περιέχει στοιχεία από τη Θέση της Σ. 'Αντζακα

[pixie]

Όταν ταυτιζόμαστε με το σώμα μας και τις ανάγκες του, ονομάζοντας αυτό τον τρόπο ύπαρξης Ζωή, είναι σαν να κινούμαστε σπασμωδικά γύρω-γύρω, σαν να ταυτιζόμαστε με την περιφέρεια ενός κύκλου, αλλά δεν μπαίνουμε μέσα είτε από φόβο είτε από άγνοια. Ναι... αλλά στο κέντρο αυτού του κύκλου βρίσκεται η ταυτότητά μας! Ο εαυτός μας!


Δεν θέλω να σας βάλω σε διαλογιστικό mood αλλά δεν θα πρέπει να διερευνήσουμε το ποιοί είμαστε στην πραγματικότητα?
Είναι δυνατόν να ταυτιστούμε μόνο με τα ρούχα που φοράμε?
Επίσης, αν σκεφτόμαστε έτσι, οδηγούμε την ενέργειά μας σε χαμηλότερα πεδία κραδασμών.

Ζώντας στηριζόμενοι μόνο στις αρχές των εξωτερικών φαινομένων, θα φύγουμε κι ο εαυτός μας θα παραμείνει άγνωστος!

Αντίθετα σε έναν άνθρωπο γεμάτο από ενέργεια υψηλών συχνοτήτων, έναν διευρυμένο εσωτερικά άνθρωπο, συμβαίνει, λόγω της πληρότητας, να ξεπερνάει το Εγώ και να υπερβαίνει τα υλικά πράγματα. Οπότε ο εγωκεντρισμός, και όλοι οι φόβοι που γεννά, εξαφανίζονται και το άτομο πιο απελευθερωμένο συνεχίζει την πορεία αναζήτησης.

[Nikos Apomakros]

Δεν ξέρω pixie... το μόνο που σίγουρα υπάρχει πίσω από το Εγώ μου, είναι το Εμείς Οι Υπόλοιποι.
Κι αναφέρομαι στους υπόλοιπους εαυτούς μου...
Κι όχι δεν αστειεύομαι ή υποβιβάζω το θέμα με τον οποιονδήποτε τρόπο... Το λέω σοβαρά.

Θα μου απαντούσε κάποιος ότι η συνιστώσα αυτών που εγώ ονομάζω εαυτούς μου, είναι το Εγώ μου.
Δεν είναι έτσι όμως γιατί μπορούν και λειτουργούν ανα στιγμές εντελώς ανεξάρτητα, ανεπηρέαστοι
δηλαδή από τους υπόλοιπους. Το σύνολό τους δεν είναι το Εγώ μου, αλλά ο Ρόλος μου.

Και δεν θέλω να μπω -κι ενδεχομένως να βάλω κι εσάς- στο τριπάκι μου αυτό, του Ρόλου (το οποίο
εσύ ονομάζεις Ταυτότητα). Γιατί εκεί θα μπερδευτούμε όλοι άσχημα. Θα διαφωνούμε χωρίς λόγο,
θα συμφωνούμε χωρίς να είμαστε σίγουροι σε τι συμφωνούμε... κι άλλους τέτοιους όμορφους
συνδυασμούς.


Δεν πιστεύω ότι υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που έχει καταφέρει να ταυτιστεί με το σώμα και
τις ανάγκες του. Και δεν πιστεύω ότι δύναται ένα άτομο να απαλλαχθεί ποτέ από τον Εγωκεντρισμό
του. Θα έχανε την δυνατότητα Σύγκρισης για οτιδήποτε στον Κόσμο κι εν συνεχεία την Κρίση του,
άρα θα εξελισσόταν σε κάτι το άβουλο (Συμπτωματική Επιλογή), αν όχι εγκεφαλικά νεκρό.

Ίσως όμως απλά να ερμηνεύουμε διαφορετικά τον "Εγωκεντρισμό" και την ταύτιση με τις ανάγκες
που αναφέρεις κι η διαφοροποίησή μας να είναι καθαρά στο επίπεδο αυτό... της ερμηνείας/έννοιας
δηλαδή που έχει για μας η λέξη/φράση.

ΥΓ: Μη με βουτάτε στα βαθιά. Το κολύμπι δεν είναι το παν για να καταφέρνεις να μην πνίγεσαι.

[KostasD33]

[quote user="Nikos Apomakros" post="350925"]
....
Και δεν θέλω να μπω -κι ενδεχομένως να βάλω κι εσάς- στο τριπάκι μου αυτό, του Ρόλου (το οποίο
εσύ ονομάζεις Ταυτότητα). Γιατί εκεί θα μπερδευτούμε όλοι άσχημα. Θα διαφωνούμε χωρίς λόγο,
θα συμφωνούμε χωρίς να είμαστε σίγουροι σε τι συμφωνούμε... κι άλλους τέτοιους όμορφους
συνδυασμούς.
....
....[/quote]

+1000

ότι άλλο και να πώ θα είναι λίγο....

[pixie]

[quote user="Nikos Apomakros" post="350925"]... το μόνο που σίγουρα υπάρχει πίσω από το Εγώ μου, είναι το Εμείς Οι Υπόλοιποι.
Κι αναφέρομαι στους υπόλοιπους εαυτούς μου...[/quote]

Λένε... :smile:

Λένε ότι οι ιδιότητες του αληθινού εαυτού παραμένουν σε υποανάπτυκτη κατάσταση όσο επιτρέπουμε στον εγωκεντρικό εαυτό να καταλαμβάνει όλο τον χώρο και να επιβάλλει τον δικό του τρόπο.
 
Είναι λοιπόν σαν να σφετερίζεται τη θέση του αυθεντικού ο εγωκεντρικός μας εαυτός. Και δυστυχώς οι περισσότεροι - κι αν το δούμε από τη σκοπιά της εξέλιξης - μετά από τη γνωστή πάλη των αντιθέτων, βολεύονται τελικά στην περιοχή του εγωκεντρισμού τους και σταματούν εκεί.

[Nikos Apomakros]

[quote user="pixie" post="361244"][quote user="Nikos Apomakros" post="350925"]... το μόνο που σίγουρα υπάρχει πίσω από το Εγώ μου, είναι το Εμείς Οι Υπόλοιποι.
Κι αναφέρομαι στους υπόλοιπους εαυτούς μου...[/quote]

Λένε... :smile:

Λένε ότι οι ιδιότητες του αληθινού εαυτού παραμένουν σε υποανάπτυκτη κατάσταση όσο επιτρέπουμε στον εγωκεντρικό εαυτό να καταλαμβάνει όλο τον χώρο και να επιβάλλει τον δικό του τρόπο.
 
Είναι λοιπόν σαν να σφετερίζεται τη θέση του αυθεντικού ο εγωκεντρικός μας εαυτός. Και δυστυχώς οι περισσότεροι - κι αν το δούμε από τη σκοπιά της εξέλιξης - μετά από τη γνωστή πάλη των αντιθέτων, βολεύονται τελικά στην περιοχή του εγωκεντρισμού τους και σταματούν εκεί.[/quote]

Μόνο σε εγωκεντρικό εαυτό πιστεύω. Χωρίς να συνεπάγεται όμως ότι ο εγωκεντρισμός
αφορά πάντα ΜΟΝΟ το προσωπικό όφελος. Δεν είμαι βέβαιος ότι μπορώ να το εξηγήσω
σωστά, χωρίς να παρερμηνευθούν τα λεγόμενά μου. Εν ολίγοις όμως λέω ότι ακόμα και
η αυτοθυσία είναι πράξη εγωκεντρική. Ακόμα και η φιλανθρωπία, η συμπάθεια, η αγάπη κτλ.

Το όλο θέμα είναι στο πως ακριβώς ερμηνεύεται η λέξη "εγωκεντρική" , αφού λανθασμένα,
κατά την άποψή μου, ταυτίζεται με τις πράξεις που εξυπηρετούν το δικό μας όφελος, προκαλώντας
όμως παράλληλα κακές επιδράσεις στους γύρω ή αδιαφορώντας πλήρως για αυτούς. Όχι.
Αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από -λανθασμένο- (για κοινωνική συνείδηση) εγωκεντρισμό.

Σε μια "κοινωνική" συνείδηση, ο εγωκεντρισμός επιτάσσει να δρας έτσι ώστε να ωφελείς
το σύνολο. Εξ' αιτίας του εγωκεντρισμού θα νιώσεις χρήσιμος, απαραίτητος, αναγκαίος,
ωφέλιμος, ηρωικός, αγαθός, περήφανος, αγαπητός κτλ. Ο εγωκεντρισμός είναι στην ουσία
αυτό που σε ωθεί στην οποιαδήποτε κίνηση, ωφέλιμη ή βλαβερή για το σύνολο. Είναι πιο
εμφανής σίγουρα όταν αναζητάς την βαθύτερη αιτία της κάθε σου δράσης. Θα καταλήξεις
σίγουρα σε ένα "επειδή ήθελα" ή "επειδή δεν ήθελα". Ακόμα και το "επειδή έπρεπε" είναι
βασισμένο στην επιθυμία μας να ακολουθούμε μια "γραμμή" που θεωρούμε σωστή.

[Nikos Apomakros]

Νομίζω ο πιο απλός τρόπος να το θέσω είναι ότι κάθε μα κάθε μας πράξη είναι αποτέλεσμα
της επιθυμίας μας να πράξουμε έτσι. Υπάρχει κακώς η λανθασμένη εντύπωση ότι εξαναγκαζόμαστε
λόγω διαφόρων συνθηκών να πράξουμε αντίθετα ή διαφορετικά από το πως επιθυμούσαμε.

Στην ουσία όμως, αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από το αποτέλεσμα μιας αναμέτρησης μεταξύ
επιθυμιών που αντικρούονται. Πχ. "Ήθελα να βγω αλλά αναγκάστηκα να μείνω σπίτι γιατί
ήταν άρρωστη η μητέρα μου". Στην ουσία υπήρχαν δύο επιθυμίες. Η επιθυμία για έξοδο και
η επιθυμία να είμαστε "ηθικά" σωστοί" απέναντι σε αγαπημένο πρόσωπο και να το φροντίσουμε,
είτε επειδή "πρέπει" (άρα επιθυμία να ακολουθήσουμε το "πρέπει") είτε επειδή άμεσα αυτό
επιθυμούμε. Επιβλήθηκε η επιθυμία να παραμείνουμε σπίτι, για τους όποιους λόγους είχαμε.

Υπερτερεί πάντα αυτό που επιθυμούμε περισσότερο. Η απόφαση λοιπόν και η ίδια η πράξη,
επειδή ακριβώς έχει να κάνει πάντα με επιθυμία δική μας, είναι πάντα εγωκεντρική.
Το αν δρα "κοινωνικά" ή "αντικοινωνικά" είναι άλλο ζητούμενο.

[pixie]

Όσο πιο πολύ ή πολύπλοκα σκεφτόμαστε - δημιουργώντας υποσυνείδητα ακόμα και ανεξέλεγκτους συνειρμούς ή φανταστικές ιστορίες για την ερμηνεία των γεγονότων, απλών γεγονότων - τόσο περισσότερο συντηρείται η σφραγίδα του Εγώ.
Γιατί όλα ερμηνεύονται σε συνάρτηση με τον εαυτό μας, τις ανάγκες, τις επινοήσεις, τον τρόπο μας!

Πόση σχέση όμως έχει αυτό με ό,τι συμβαίνει στην αντικειμενική πραγματικότητα? Και δεν υπάρχει έτσι ο κίνδυνος να αλλοιώνεται η αλήθεια προκειμένου να περισώσουμε τον εγωϊσμό μας, τον αυτοσεβασμό μας, την αυτοεικόνα μας? Ή ακόμα και ως αυτοθεραπεία...

[MEGA 1]

[quote user="pixie" post="363331"]Όσο πιο πολύ ή πολύπλοκα σκεφτόμαστε - δημιουργώντας υποσυνείδητα ακόμα και ανεξέλεγκτους συνειρμούς ή φανταστικές ιστορίες για την ερμηνεία των γεγονότων, απλών γεγονότων - τόσο περισσότερο συντηρείται η σφραγίδα του Εγώ.
Γιατί όλα ερμηνεύονται σε συνάρτηση με τον εαυτό μας, τις ανάγκες, τις επινοήσεις, τον τρόπο μας!

Πόση σχέση όμως έχει αυτό με ό,τι συμβαίνει στην αντικειμενική πραγματικότητα? Και δεν υπάρχει έτσι ο κίνδυνος να αλλοιώνεται η αλήθεια προκειμένου να περισώσουμε τον εγωϊσμό μας, τον αυτοσεβασμό μας, την αυτοεικόνα μας? Ή ακόμα και ως αυτοθεραπεία...[/quote]

Πράγματτι, τελικά έτσι είναι.
Αλλά μπορείς να πείς τί μπορεί κανείς ν κάνει συγκεκριμένα προκειμένου να μήν ερμηνεύει την πραγματικότητα κατά το δοκούν?
Καμμιά φορά λέμε ότι έχουμε αλάνθαστα ένστικτα αλλά αποδεικνύεται ότι παρερμηνεύουμε τα μηνύματα των άλλων γιατί βλέπουμε πράγματα που εμείς θέλουμενα δούμε.
Αλλά είναι πολύ δύσκολο να ερμηνεύσεις και τι θέλουν οι άλλοι να πούν.
Όποιος το καταφέρνει ουσιαστικά ελέγχει και τους άλλους.

[pixie]

[quote user="Nikos Apomakros" post="361257"]Ακόμα και το "επειδή έπρεπε" είναι
βασισμένο στην επιθυμία μας να ακολουθούμε μια "γραμμή" που θεωρούμε σωστή.[/quote]
Υποκειμενισμός δλδ. εν ολίγοις. 'Ασε που η επιθυμία από μόνη της είναι κάτι εξαιρετικά εύθραυστο που δεν θα έπρεπε να εμπιστευόμαστε.
Έχεις σκεφτεί πόσο ζυγίζουν τα λάθη? Οι επινοήσεις μας? Το κόστος μιας ψευδοεκτίμησης μόνο και μόνο επειδή ο εγκέφαλός μας παίζει ''το σωστό'' με κάποιες πληροφορίες?